Πριν 22 μήνες ξεκινήσαμε με το σύζυγό μου τις προσπάθειες να κάνουμε παιδί. Πιστεύαμε ότι θα ήταν εύκολο, οπότε δεν αγχωθήκαμε καθόλου. Οι μήνες  όπως περνούσαν χωρίς κάποιο αποτέλεσμα. Μετά από έξι μήνες και με έντονη τη σκέψη στο μυαλό ότι δεν θα καταφέρω αυτό που ονειρευόμουν από μικρή, να γίνω μαμά, απευθύνθηκα στο γυναικολόγο μου. Μετά από μια σειρά εξετάσεων, ο ιατρός μου με ενημέρωσε ότι δεν υπάρχει καμία πιθανότητα να καταφέρω να μείνω έγκυος φυσιολογικά. Η  εξωσωματική γονιμοποίηση ήταν μονόδρομος.

 

 

Δεν το σκεφτήκαμε περισσότερο. Ξεκινήσαμε αμέσως τις διαδικασίες. Μετά από αρκετές εξωσωματικές και με την ελπίδα κάθε φορά ότι ίσως τώρα να τα καταφέρουμε, το αποτέλεσμα ήταν το ίδιο. Η εξωσωματική απέτυχε.  

Το 2020 αποφασίσαμε να κάνουμε μια ακόμα προσπάθεια, και έτσι βρεθήκαμε από τη Γερμανία στην Ελλάδα και συγκεκριμένα στη Θεσσαλονίκη. Η πρώτη μας επίσκεψη στη FIVI Μονάδα Ιατρικώς Υποβοηθούμενης Αναπαραγωγής, ήταν διαφορετική από τις προηγούμενες εμπειρίες που είχαμε σε αντίστοιχες μονάδες της χώρας μας. Πρόσωπα χαμογελαστά μας καλωσόρισαν και όλο το προσωπικό της FIVI μας εξήγησε μέχρι την τελευταία λεπτομέρεια τη διαδικασία.

 

 

Τον Φεβρουάριο του 2020 έγινε η εμβρυομεταφορά.  Λίγες μέρες μετά, έκανα τη χωριακή. Το αποτέλεσμά της… 845 μονάδες. Διπλά μου ήταν ο σύζυγός μου και κλαίγαμε και οι δύο σαν μικρά παιδιά.

Τη στιγμή που γράφω αυτό το κείμενο, είμαι στην 26η εβδομάδα της εγκυμοσύνης μου και δεν βλέπουμε την ώρα να κρατήσουμε στην αγκαλιά μας το  αυτό το «θαύμα».